تاریخ : جمعه 92/5/18 | 3:45 صبح | نویسنده : الیکا یحیایی
آرزو کردم قاصدکی را
برفت سمت خدا
باران بارید
و با ناله های آتشین
کَم کَمَک در دلم آشیان کرد
نمی دانم شاید این باران همان آرزوی قاصدکم بود،
شاید؛
معنای ناله هایش را می فهمیدم
می شنیدم صدای اشک هایش را
که فضا را پر می کردند
و شنیدم صدای اشک هایش را که سوگند یاد کردند
تا زمان
گرد زمین می دود
و تا تنهایی زمان زمین را تنها نمی گذارد
دیگر به زمین نخواهند آمد
نم
...نم
......نم
قطره ها باز رفتند
باران پایان یافت
و فضای تنهایی باز هم تنها ماند.
الیکا یحیایی
.: Weblog Themes By Pichak :.